เสียงกระซิบจากสายลม
เคยมีบ้างไหม
สักครั้ง
ที่รู้สึกว่า
เราไม่เหลือใคร
ทั้งเหงา
ทั้งทรมาน
ลองหลับตาลงช้าๆ
ในความมืดมิดนั้น
อาจจะได้ยินเสียงเสียงหนึ่ง…..
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
มีนักเดินทางที่บ้าที่สุดในโลก
ทำไมถึงว่าเขาบ้าน่ะเหรอ
ก็เพราะว่า…
เขาโดนหลอกได้ง่ายๆน่ะสิ
เขาโดนขอทั้งเงิน…เสื้อผ้า…และรองเท้าไปตลอดทาง
นักเดินทางก็บ้าจริงๆนั่นแหละ
ทั้งๆที่รู้ว่าคนเหล่านั้นโกหก
แต่เขาก็คิดแต่เพียงว่า
“ไม่เป็นไร”
ทุกๆครั้งเขาจะร้องไห้
และพูดว่า…
“ขอให้มีความสุขนะ”
ใช่…ขอให้ทุกคนมีความสุข
สุดท้าย…
เขาก็ไม่เหลืออะไรเลย
เขาจึงเดินทางลึกเข้าไปในป่า
ในความมืดมิดนั้น
ปิศาจร้าย…กำลังรอคอย
พวกมันอยากกินเลือดเนื้อของมนุษย์
จึงหว่านล้อม…
นักเดินทางก็หลงเชื่อ
สุดท้าย…
นักเดินทางก็เหลือแต่หัว
และสิ่งที่เขาให้กับปิศาจตัวสุดท้าย ก็คือ
ดวงตา…
ปิศาจร้ายกัดกินอย่างเอร็ดอร่อย
แล้วก็พูดว่า
ขอบใจนะ…
ข้าจะให้ของเจ้าเป็นการตอบแทน
แต่นั่น..เป็นเพียงคำโกหก
และของสิ่งนั้น ก็คือ กระดาษแผ่นหนึ่ง
ที่เขียนคำว่า
บ้า…
แต่นักเดินทางกลับร้องไห้
และพูดว่า
ขอบคุณ…
ขอบคุณ…
ขอบคุณ…
นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ของตอบแทน
ดีใจจังเลย
ดีใจ…เหลือเกิน
และน้ำตา…
ก็ไหลออกมา
แล้วนักเดินทางคนนั้น
ก็ตายจากไป…
ฉันฟัง…และหลับตาลง
นึกถึงเรื่องของนักเดินทางที่โดนหลอกจนเหลือแต่หัว
พร้อมทั้งคิดว่า
ทำไมนะ
ทำไม….ช่างดี…เหลือเกิน
แล้วพวกเธอล่ะ
ชั่วชีวิตที่ไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่
ลองหลับตาลง…..ช้าๆ
ไม่แน่นะว่า
สักวัน
เธออาจจะได้ยินเสียงกระซิบจากสายลม
และเมื่อถึงเวลานั้น….
อย่าลืมเล่าให้ฉันฟังบ้างนะ
สักครั้ง
ที่รู้สึกว่า
เราไม่เหลือใคร
ทั้งเหงา
ทั้งทรมาน
ลองหลับตาลงช้าๆ
ในความมืดมิดนั้น
อาจจะได้ยินเสียงเสียงหนึ่ง…..
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
มีนักเดินทางที่บ้าที่สุดในโลก
ทำไมถึงว่าเขาบ้าน่ะเหรอ
ก็เพราะว่า…
เขาโดนหลอกได้ง่ายๆน่ะสิ
เขาโดนขอทั้งเงิน…เสื้อผ้า…และรองเท้าไปตลอดทาง
นักเดินทางก็บ้าจริงๆนั่นแหละ
ทั้งๆที่รู้ว่าคนเหล่านั้นโกหก
แต่เขาก็คิดแต่เพียงว่า
“ไม่เป็นไร”
ทุกๆครั้งเขาจะร้องไห้
และพูดว่า…
“ขอให้มีความสุขนะ”
ใช่…ขอให้ทุกคนมีความสุข
สุดท้าย…
เขาก็ไม่เหลืออะไรเลย
เขาจึงเดินทางลึกเข้าไปในป่า
ในความมืดมิดนั้น
ปิศาจร้าย…กำลังรอคอย
พวกมันอยากกินเลือดเนื้อของมนุษย์
จึงหว่านล้อม…
นักเดินทางก็หลงเชื่อ
สุดท้าย…
นักเดินทางก็เหลือแต่หัว
และสิ่งที่เขาให้กับปิศาจตัวสุดท้าย ก็คือ
ดวงตา…
ปิศาจร้ายกัดกินอย่างเอร็ดอร่อย
แล้วก็พูดว่า
ขอบใจนะ…
ข้าจะให้ของเจ้าเป็นการตอบแทน
แต่นั่น..เป็นเพียงคำโกหก
และของสิ่งนั้น ก็คือ กระดาษแผ่นหนึ่ง
ที่เขียนคำว่า
บ้า…
แต่นักเดินทางกลับร้องไห้
และพูดว่า
ขอบคุณ…
ขอบคุณ…
ขอบคุณ…
นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ของตอบแทน
ดีใจจังเลย
ดีใจ…เหลือเกิน
และน้ำตา…
ก็ไหลออกมา
แล้วนักเดินทางคนนั้น
ก็ตายจากไป…
ฉันฟัง…และหลับตาลง
นึกถึงเรื่องของนักเดินทางที่โดนหลอกจนเหลือแต่หัว
พร้อมทั้งคิดว่า
ทำไมนะ
ทำไม….ช่างดี…เหลือเกิน
แล้วพวกเธอล่ะ
ชั่วชีวิตที่ไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่
ลองหลับตาลง…..ช้าๆ
ไม่แน่นะว่า
สักวัน
เธออาจจะได้ยินเสียงกระซิบจากสายลม
และเมื่อถึงเวลานั้น….
อย่าลืมเล่าให้ฉันฟังบ้างนะ
3 Comments:
เรื่องนี้เราเคยฟังมาแล้ว แต่ไม่แน่ใจว่าตอยท้ายแกแต่งเองป่าววะดา เป็นเอามากนะเนี๊ย ฉันแนะนำแกไปหาหมอเถอะดา ชื่อเพราะดี แต่......คิดเองนะ
ที่ว่าแต่งเองน่ะไทยหรือฝรั่งเศส แต่เขาคิดว่าป้าดาน่าจะแปลจาก francais to Thai.
เสียงกระซิบมันเบา เลยไม่ค่อยได้ยิน นะครับ
ปล.เด็กระยองมาเยือน
Post a Comment
<< Home