ผีเสื้อเอย.....

ระริกพลิ้วปีกบางกลางเพลิงพราย

ระเริงหลงเปวลเพลิงระเริงราย

สุดท้ายสลายเพียงเถ้าธุลี

Happy New Year

ศุภวารศุภมงคลกาล เวียนมา
อัญเชิญพรเทพเทวราชา มาสถิตย์
ภยันตรายร้ายใดพินา- ศ นาศสิ้น
อำนวยชัยหมู่มวลมิตร แผ้วพ้น ภัยพาล

ปีใหม่แล้วขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆๆๆๆๆๆๆๆที่สุดเลยนะ

คมคน

ราตรีกลีณนภหม่น อสุชนผยองทราม
แลโลกก็สิ้นสุริยงาม นรชนประกอบดี
ฟ้าหม่นบ่สิ้นศศิสว่าง ทิศทางก็เห็นมี
ผิดชนธสิ้นจิตธิดี บ่มิผิดดิรัจฉาน
กอบกินประโยชน์บุรวิโรจน์ ทุษะโทษวิกฤตการณ์
ฉีกทึ้งประเทศจตุรราญ ทุจริตมิเคยพอ
ราตรีกลีณนภมร ศศิธรผิเคียงคลอ
แต่ชนผิมืดมนจะรอ กลใดสิเปลี่ยนแปลง

ใกล้เลือกตั้งแล้ว Update กันให้ทันเหตุการณ์ คิดถึงทุกคนที่ไม่ได้พบกันนานนะคะ

I Miss You

ส่งหัวใจไปให้ด้วยห่วงหา

ช่วยลบรอยน้ำตาในคืนเหงา

ฝากความรักให้ไปกับดวงดาว

ช่วยปลอบโยนคืนเหน็บหนาวให้ฝันดี

Je pense à toi

ในที่สุดก็เข้า blog ได้แล้ว ( ดีใจกับชีวิตมาก ) ไม่รู้ว่าเพื่อนๆจะเข้ามาอ่านอีกรึเปล่านะ แต่อยากบอกว่าคิดถึงทุกคนมาก คิดถึงโรงเรียน คิดถึงอาจารย์ อยู่มหาวิทยาลัยแล้วเรียนยากมาก อยากร้องไห้ตั้งหลายครั้ง แต่ก็นะ ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร ก็ยังคงมีชีวิตเหลือยู่สินะ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่รู้สึกว่าพ่ายแพ้
วันนั้นก็คงจะไม่มีอะไรเหลืออยู่อีกเลย

ลำนำดอกหญ้า

ผลสอบออกแล้วนะ เพื่อนๆคงทั้งสมหวังและผิดหวังปะปนกันไป แต่ว่านะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ขอให้เพื่อนๆมั่นใจในสิ่งที่ตนเองเลือก และก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นคงนะ
ไม่ว่าเมื่อใดรู้สึกท้อแท้ ขอให้เพื่อนก้มลงมองที่เท้าของตัวเอง ไม่แน่นะเพื่อนๆอาจจะได้เห็นดอกหญ้าดอกเล็กๆที่ถูกเหยียบย่ำอย่างไร้ค่า
แต่ว่านะ...เมื่อใดที่เพื่อนๆยกเท้าออก ดอกหญ้านั้นก็จะลุกขึ้นมาคลี่กลีบบานอีกครั้งหนึ่ง
ไม่ว่าจะต้องล้มสักกี้ครั้ง
ไม่ว่าจะต้องร้องไห้สักกี่หน
ขอเพียงไม่ทิ้งความหวัง
สักวัน...
ความฝันของเราจะกลายเป็นความจริง

ดอกหญ้าเอยเจ้าก่อเกิดกำเนิดต่ำ
ถูกเหยียบย่ำกระทำเป็นเช่นไร้ค่า
แต่เจ้ายังยืนหยัดสู้ทุกเวลา
เพื่อค้นหาความหมายในตัวตน
พายุลมโหมซ้ำกระหน่ำพัด
เจ้าโอนล้อเอนสะบัดไม่สับสน
แดดแผดแสงเพลิงกาฬผลาญผจญ
เจ้าอดทนเผชิญสู้ด้วยใจทระนง
ดอกหญ้าเอยเจ้าหยัดยืนด้วยความหวัง
ด้วยพลังแห่งศรัทธามุ่งประสงค์
แม้กี่ครั้งถูกเหยียบย่ำเพลี่ยงพล้ำลง
ก็ยังคงลุกขึ้นสู้แสงตะวัน
มนุษย์เอยเจ้าก่อเกิดกำเนิดสูง
กลับปล่อยคนชักจูงน่าเย้ยหยัน
ใช้ชีวิตไร้ค่าไปวันวัน
ปล่อยความฝันเป็นเพียงโชคชะตา
มีชีวิตตามกระแสแห่งสังคม
แสนชื่นชมพวกพ้องแสวงหา
สร้างลัทธิเลิศหรูชูเงินตรา
เชิดบูชาเถลิงอำนาจเป็นจอมคน
ใยเจ้าเอยละทิ้งซึ่งความหวัง
ใยเจ้าเอยสิ้นพลังจะฝึกฝน
ใยเจ้าเอยมิกล้าเดินตามแบบตน
ใยเจ้าทนตกเป็นทาสชะตากรรม
ลุกขึ้นเถิดลุกขึ้นสร้างค่าของตน
เกิดเป็นคนถ้าไม่สู้ก็น่าขำ
ลุกขึ้นสร้างสังคมที่เป็นธรรม
แกร่งกระทำสร้างสรรค์แต่สิ่งดี
ก่อนรุ่งสางฟ้าหม่นเป็นฉันใด
ก็หาใช่ตลอดกาลเช่นเมืองผี
ดาราพราวสกาวแสงชั่วตาปี
ก่อนจะถึงยามที่ฟ้ารุ่งราง
กล้ากำหนดชี้ชัดชะตากรรม
กล้าจะทำแม้นอุปสรรคจะขัดขวาง
กล้าจะสู้แม้ความหวังยังเลือนราง
กล้าจะสร้างทางชีวิตลิขิตเอง


ดอกหญ้า...แม้จะถูกเหยียบย่ำสักกี่ครั้ง
ก็พยายามยืนหยัดขึ้นสู้แสงตะวันอย่างกล้าหาญ
แล้วมนุษย์...สิ้นหวังเพียงครั้งเดียว
จะยอมอยู่อย่างไร้ค่าไปตลอดชีวิตเชียวหรือ

ลำนำดอกหญ้า

ทิวทุ่งงามทอดยาวราวภาพฝัน
แดดทอรุ้งแบ่งปันความสดใส
ดอกหญ้าเอยผลิผลัดระบัดใบ
พร้อมแต่งเติมความฝันใฝ่ให้ผลิบาน
เสียงสายลมพัดผ่านมาแผ่วเบา
เพื่อบอกเล่าเรื่องราวเคยขับขาน
ถึงดินแดนใต้ฟ้าอนันตกาล
ทั้งผู้คนเคยพบพานผันผ่านลา
ดอกหญ้าเอยปรารถนาเห็นโลกกว้าง
จึงเดินทางเที่ยวท่องแสวงหา
เจ้าล่องลอยตามสายลมพริ้วแผ่วมา
สู่ปลายฝั่งฟากฟ้าอันแสนไกล
ผ่านดินแดนมากมายทุกข์สับสน
ผ่านผู้คนมากมายในเมืองใหญ่
ผ่านสังคมดีแต่ชื่อศิวิไลซ์
ผ่านหัวใจสูงค่าบูชาเงิน
มวลมิตรเอยมีแต่ความหวาดระแวง
เจ้าสิ้นแรงทอดกายริมโขดเขิน
เหล่าผู้คนผันผ่านเพียงมองเมิน
ท่ามกลางเนินกองขยะแห่งความดี
ดอกหญ้าเอยใยมิสิ้นซึ่งความหวัง
เฝ้าเพียรยังพยายามสู้ด้วยศักดิ์ศรี
แม้นเวลาพ้นผ่านเนิ่นนานปี
เพื่อวันที่ปรารถนาเป็นความจริง
จะปลูกฝังเมล็ดพันธุ์แห่งศรัทธา
จะเบ่งบานสาขาเป็นก้านกิ่ง
จะสร้างสรรค์ที่พักใจให้แอบอิง
เพื่อคืนสิ่งดีงามในหัวใจ
มนุษย์เอยจงดูเยี่ยงอย่างดอกหญ้า
ล้มแล้วรู้ฟันฝ่าขึ้นสู้ใหม่
ชีวิตคนเท่าเทียมไม่มีใคร
จะชนะเราได้นอกจากตน


กล้าลุกขึ้นกำหนดชะตากรรม
กล้าจะทำความดีรู้ฝึกฝน
กล้าจะคิดจะทำตามในแบบตน
จงเป็นคนกำหนดค่าของตัวเอง



เกิดเป็นนก...ถ้าไม่รู้จักโบยบิน
ปีกนั้นก็สิ้นค่า
เกิดเป็นคน...ถ้าไม่รู้จักต่อสู้กับโชคชะตา
ชาตินั้นก็สิ้นคน