บทเพลง...แห่งนกฟ้า

บทเพลง...แห่งนกฟ้า

นกเอย...

เจ้ากางปีกอ่อนร่อนถลา

ผ่อนปะทะสายลมไม่นำพา

อุปสรรคขวางหน้าแทบสิ้นแรง

เจ้ายังเยาว์อ่อนวัยไร้เดียงสา

แดดแผดกล้าภัยพาลมวลมารแฝง

คลื่นชีวิตซัดเวียนเปลี่ยนพลิกแพลง
ใจสิ้นแรงสิ้นพลังแทบสิ้นลม

หวนคำนึงถึงบ้านเคยอาศัย

จามจุรีต้นใหญ่เคยสุขสม

ราชาวดีโน้มกิ่งกรายหมายนิยม

เคยชื่นชมระเริงเล่นเป็นสุขใจ

ยามพรั่งพร้อมมวลมิตรสนิทหน้า

ไม่นำพาทุกข์ท้อสักเพียงไหน

อุปสรรดขวากขวางสิ้นสักเท่าใด

ต่อเติมใจพร้อมฟันฝ่าไปด้วยกัน

แว่วสำเนียงอาจารย์ท่านสั่งสอน

แสนอาวรณ์สะดุ้งตื่นเพียงภาพฝัน

เหลือบแลเหลียวไม่เห็นใครร่วมแบ่งปัน

เป็นแต่เพียงคืนวันผันผ่านลา

บินวกวนบนทางสายชีวิต

ทั้งถูกผิดเร่ประดังทุกทิศา

คอนกรีตเย็นแต่ใจคนเย็นยิ่งกว่า

ใจอ่อนล้าสิ้นเรี่ยวแรงหมดกำลัง

นกฟ้า...

จงหยัดยืนขึ้นมาด้วยความหวัง

บินต่อไปแม้สิ้นไร้แรงกำลัง

เพื่อไปถึงปลายฝั่งฝันดั่งตั้งใจ

ไกลแสนไกลผงาดสู่เวิ้งฟ้ากว้าง

ทุกข์แสนทุกข์เดินทางอย่าหวั่นไหว

ท้อแสนท้อจงอย่าสิ้นกำลังใจ

ไกลแสนไกลอย่าสิ้นซึ่งศรัทธา

แม้นคราใดฟ้าหม่นใจทุกข์ท้อ

ยังมีคนคอยรอเจ้าคืนหา

ยังมีบ้านให้เจ้ากลับทุกเวลา

ช่วยเยียวยาเป็นแรงเสริมพลัง

บท...เพลงเจ้ากร้าวก้องทั่วแผ่นฟ้า

เพลง...เจ้าขับร้องมาด้วยความหวัง

แห่ง...หนใดจงก้าวไปสู่ฟากฝั่ง

นกฟ้า...จงกางปีกแห่งพลังด้วยใจทระนง

สายลมแห่งความทรงจำพัดผ่านไป วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายแล้วที่ทุกคนจะได้พร้อมหน้า ขอให้ทุกคนโชคดี

ปัจฉิมนิเทศ ร.ณ. 49