Inori (Prayer)

A smile stolen from the eyes I watched

That distant night when blood was shed

Sorrowfully I gaze at the bodies lying face down

Avoiding the sound of the silence

A vow to seek revenge to my last breath

Glows in the chilly flames

The night wind waits until the flame-colored eyes come home

This anger, someday, I pray--

The endless desire to let these scars rust together

Why are people so hurt by loneliness?

The memory of warmth in the palm of my hand is

Trembling with every breath I take

It rings forever, the elegy of the ghosts

The screams of that time never end

Decay only shatters those bones into dust

They disappear in the dark sky

The night wind waits until the flame-colored eyes come home

This anger, someday, I pray--

The night wind waits until the flame-colored eyes come home

This anger, someday, I pray—

คำอธิษฐาน

รอยยิ้มถูกช่วงชิงไปจากดวงตาที่ฉันเฝ้ามอง

ค่ำคืนอันยาวนานเมื่อพลังแห่งชีวิตต้องหลั่งริน

ในความทุกข์ทรมาน ฉันเฝ้ามองร่างที่ค่อยๆล้มลง

พยายามหลีกหนีเสียงแห่งความเงียบงัน

คำสาบาน...ที่จะแก้แค้น ตราบจนลมหายใจสุดท้าย

เปลวเพลิงอันเยือกเย็นที่เปล่งประกาย

สายลมแห่งความเงียบเฝ้ารอคอยที่จะหวนคืน

ในความโกรธแค้นนั้น ฉันอธิษฐาน...

ความปรารถนาที่ไม่สิ้นสุด รังแต่จะสร้างความบอบช้ำให้จิตใจ

ทำไมผู้คน...ถึงต้องเจ็บปวดกับความอ้างว้าง

ความทรงจำอันแสนอ่อนโยนที่เคยได้สัมผัส

ความทุกข์ทรมานที่ยังคงอยู่ทุกลมหายใจ

บทเพลงไว้อาลัยที่ยังคงก้องกังวานอยู่ชั่วนิรันดร์

เสียงกรีดร้องในกาลเวลาที่ไม่เคยจบสิ้น

ร่างกายที่สูญสลายเหลือเพียงแต่เถ้าธุลี

ทุกสิ่ง...สูญสลายไปกับท้องฟ้าที่แสนมืดมิด

สายลมแห่งความเงียบเฝ้ารอคอยที่จะหวนคืน

ในความโกรธแค้นนั้น ฉันอธิษฐาน...

สายลมแห่งความเงียบยังคงเฝ้ารอคอยที่จะหวนคืน

ในความโกรธแค้นนั้น ฉันอธิษฐาน...

คนอย่างเธอจะใช้ชีวิตอยู่คนเดียวได้อย่างนั้นเหรอ...

ใต้ฝ่าเท้าฉันคือทะเล...ที่ไร้ก้นบึ้ง

ทุกคนเฝ้าจับตามองฉันอยู่ว่าเมื่อไหร่....

จะตกลงไปสักที

พร้อมทั้งคิดว่า

“คนอย่างเธอน่ะ รีบๆจมหาย แล้วก็ตายไปซะ”

ใช่...คนอย่างฉันสมควรที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปเหรอ

เกลียดตัวเองที่ไม่สามารถเชื่อใจคนอื่น

เกลียดตัวเองที่ไม่สามารถเชื่อใจตัวเอง

พวกเธอก็เกลียดฉันที่เป็นแบบนี้ใช่ไหม…

ฉันจะเข้มแข็งขึ้น

จะไม่ยอมแพ้...

“อยากจะเป็นดั่งสายลม สายลมที่เป็นดั่งลมหายใจ บางครั้งก็อาจเป็นอุปสรรคให้กับเธอ หรือพัดพาคราบน้ำตาให้เหือดหาย ฉันอยากเป็นสายลมแบบนั้น แต่ยังไงฉันก็เป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง มีบางครั้งที่ท้อและต้องเสียน้ำตา แต่ว่านะ...ฉันจะไม่ยอมแพ้อีกแล้ว ฉันจะเข้มแข็งขึ้น เพื่อปกป้อง...คนที่คอยปกป้อง และถ้าถึงเวลานั้นอย่าลืมหันมามองฉัน และจับมือฉันไว้เหมือนเดิมนะ”

I’ll be here for you forever.

l'histoire de Jeanne d'arc

Domremy, où naquit Jeanne d'Arc, vers 1412, d'une famille paysanne, avait servi la cause orléanaise, armagnaque, puis delphinale, avec d'autant plus de mérite que les Bourguignons dominaient la région alentour. Jeanne, fillette illettrée, pieuse et gaie, ne se distinguait pas de ses compagnes de jeu, jusqu'a ce qu'en 1425 - l'année où l'on apprit l'échec anglais devant le Mont-Saint-Michel - elle eut ses premières apparitions de saint Michel sous l'apparence d'un chevalier, de sainte Catherine et de sainte Marguerite. Les Voix se firent plus pressantes lorsque les malheurs du royaume s'aggravèrent. En 1428, un coup de main bourguignon a contraint à la fuite les habitants de Domremy; la famille de Jeanne s'en fut à Neufchâteau; alors, celle-ci alla dire au capitaine de Vaucouleurs, Robert de Baudricourt, qu'elle avait mission de par Dieu de mener le dauphin se faire sacrer à Reims.
En temps troublés, les illuminés pullulent et la crédulité est sans bornes; Baudricourt conseilla à Laxart de ramener sa nièce à ses parents avec une bonne gifle. La nouvelle de la journée des Harengs et la promesse de ses Voix qu'elle délivrerait Orléans ramenèrent Jeanne devant Baudricourt. Sceptique, mais pensant ne courir aucun risque, celui-ci, assuré par le curé de Vaucouleurs que Jeanne n'avait rien de satanique, accepta de l'envoyer à Charles VII, avec ne petite escorte. En onze jours, par Auxerre, Gien et Sainte-Catherine-de-Fierbois, un lieu de pèlerinage, elle atteignit Chinon (23 février-6 mars 1429) Jeanne finit par obtenir une audience du roi, qui craignait d'avoir affaire à une nouvelle illuminée. Il fut ébranlé par la constance de Jeanne et son assurance à le reconnaître comme « fils de roy et vray héritier de France », alors qu'il était dissimulé, sous un déguisement, parmi les courtisans. Il eut la prudence de faire examiner la jeune fille à Poitiers par des théologiens; la subtilité de leurs questions n'eut pas raison du bon sens de Jeanne. En quelle langue parlent vos Voix? demanda frère Seguin, avec l'accent du Limousin.
-Meilleure que la vôtre, répliqua-t-elle.
-Croyez-vous en Dieu?
-Mieux que vous.
La droiture et la pureté de Jeanne étant vérifiées, Charles lui donna une armure, une garde de quelques hommes, et l'autorisa à se joindre au dernier convoi destiné à secourir Orléans. Jeanne fit faire un étendard timbré de la fleur de lis et des mots JhesusMaria. Elle dicta une lettre à Bedford, le sonnant d'évacuer le royaume.
1412 6 janvier - Naissance de Jeanne d'Arc

1429 Février - Voyage en Lorraine depuis Vau couleurs

1429 fin Février - Départ pour Chinon

1429 8 Mai - Libération d'Orléans

1429 18 juin - Victoire française de Patay

1429 17 juillet - Sacre du Roi Charles VII à Reims

1429 18 juillet au 26 août - Marche stratégique de l'armée sur Paris

1430 mars/avril - Jeanne s'enfuit de Sully où résidait la cours de France et regagne Compiègne

1430 avril/mai - Opération autour de Compiègne

1430 23 mai - Jeanne est faite prisonnière par le bâtard de Wandonne aux ordres de Jean de Luxembourg qui livrera la prisonnière pour 10.000 livres à l'Évêque Pierre Cauchon, au service des anglais

1430 mai/novembre - Captivité de Jeanne à Beaulieu et Beaurevoir

1430 novembre/décembre - Transfert de Beaurevoir à Rouen

1431 9 janvier - Ouverture du procès de condamnation

1431 24 mai - Cimetière Saint Ouen, prétendue abjuration

1431 30 mai - Dès le matin, Jeanne est brûlée vive à Rouen

เสียงกระซิบจากสายลม

เคยมีบ้างไหม

สักครั้ง

ที่รู้สึกว่า

เราไม่เหลือใคร

ทั้งเหงา

ทั้งทรมาน

ลองหลับตาลงช้าๆ

ในความมืดมิดนั้น

อาจจะได้ยินเสียงเสียงหนึ่ง…..

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

มีนักเดินทางที่บ้าที่สุดในโลก

ทำไมถึงว่าเขาบ้าน่ะเหรอ

ก็เพราะว่า…

เขาโดนหลอกได้ง่ายๆน่ะสิ

เขาโดนขอทั้งเงิน…เสื้อผ้า…และรองเท้าไปตลอดทาง

นักเดินทางก็บ้าจริงๆนั่นแหละ

ทั้งๆที่รู้ว่าคนเหล่านั้นโกหก

แต่เขาก็คิดแต่เพียงว่า

“ไม่เป็นไร”

ทุกๆครั้งเขาจะร้องไห้

และพูดว่า…

“ขอให้มีความสุขนะ”

ใช่…ขอให้ทุกคนมีความสุข

สุดท้าย…

เขาก็ไม่เหลืออะไรเลย

เขาจึงเดินทางลึกเข้าไปในป่า

ในความมืดมิดนั้น

ปิศาจร้าย…กำลังรอคอย

พวกมันอยากกินเลือดเนื้อของมนุษย์

จึงหว่านล้อม…

นักเดินทางก็หลงเชื่อ

สุดท้าย…

นักเดินทางก็เหลือแต่หัว

และสิ่งที่เขาให้กับปิศาจตัวสุดท้าย ก็คือ

ดวงตา…

ปิศาจร้ายกัดกินอย่างเอร็ดอร่อย

แล้วก็พูดว่า

ขอบใจนะ…

ข้าจะให้ของเจ้าเป็นการตอบแทน

แต่นั่น..เป็นเพียงคำโกหก

และของสิ่งนั้น ก็คือ กระดาษแผ่นหนึ่ง

ที่เขียนคำว่า

บ้า…

แต่นักเดินทางกลับร้องไห้

และพูดว่า

ขอบคุณ…

ขอบคุณ…

ขอบคุณ…

นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ของตอบแทน

ดีใจจังเลย

ดีใจ…เหลือเกิน

และน้ำตา…

ก็ไหลออกมา

แล้วนักเดินทางคนนั้น

ก็ตายจากไป…

ฉันฟัง…และหลับตาลง

นึกถึงเรื่องของนักเดินทางที่โดนหลอกจนเหลือแต่หัว

พร้อมทั้งคิดว่า

ทำไมนะ

ทำไม….ช่างดี…เหลือเกิน

แล้วพวกเธอล่ะ

ชั่วชีวิตที่ไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่

ลองหลับตาลง…..ช้าๆ

ไม่แน่นะว่า

สักวัน

เธออาจจะได้ยินเสียงกระซิบจากสายลม

และเมื่อถึงเวลานั้น….

อย่าลืมเล่าให้ฉันฟังบ้างนะ