จันทร์พรางแสง

สีขาว…สีดำ

แตกต่างกันที่ตรงไหนนะ

ถ้าสีขาว คือ แสงสว่าง

และสีดำ คือ ความมืดมิด

แล้วสีเทาล่ะ…

สีเทา คือ อะไรกัน

ในเมื่อไม่อาจเป็นที่รักของผู้คน

แต่ก็ไม่สามารถเป็นที่เกลียดชัง

แล้วที่ที่ควรยืนอยู่

คือที่ไหน…

หรือว่า…ไม่เคยมี

ไม่เคยมีที่แห่งนั้นตั้งแต่แรกแล้ว



ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ…..

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่อยากร้องไห้

แล้วไม่มีน้ำตา….

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เสียงหัวใจแผ่วเบาลง…จนไม่รู้สึก

เพราะหัวใจที่เคยมีหายไป

หรือว่าเพราะหัวใจ….ไม่เคยมีอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว



ใต้ฝ่าเท้าฉัน…คือทะเล…ที่ไร้ก้นบึ้ง

ในความมืดมิดนั้น ผู้คนที่ฉันรัก…กำลังรอคอย

“รีบๆจมหาย แล้วก็ตายไปซะ”

ใช่…คนอย่างฉันควรจะหายไป

ตายซะ…ก่อนที่จะต้องอยู่อย่างตายทั้งเป็น

มือที่พยายามไขว่คว้า…กลับหยุดลง

แสงสว่างที่เคยส่องประกาย…กลับมืดมิด

สิ่งสุดท้ายที่เห็นท่ามกลางสติที่พร่าเลือน

คือ จันทรา…

แสงนั้นไม่ได้ทอประกายอ่อนโยนอย่างที่เคย

หากแต่…โศกเศร้า



กำลังร้องไห้อยู่อย่างนั้นเหรอ

จันทรากำลังร้องไห้…ใช่ไหม

ร้องไห้…เพื่อชีวิตที่กำลังจะจากไป

เมื่อแสงสว่างแห่งชีวิต…มืดดับลง

ไม่มีใคร…ที่จะคอยอยู่เคียงข้าง

ไม่มี…อีกแล้ว

นี่เรา…ต้องอยู่คนเดียวอีกแล้วหรือ



ฉันไม่ใช่แสงสว่างที่จะคอยโอบกอดเธออย่างอ่อนโยน

เป็นเพียงแต่ความมืดมิด…ที่น่าเกลียดชัง

แต่ฉันก็ยังคงเฝ้ารอคอย

สักวันหนึ่ง….จิตใจที่เงียบเหงาอ้างว้างคงถูกเติมเต็ม

สักวัน….น้ำแข็งในใจคงปริแตก

ถึงจะแผ่วเบา…ราวกับจะสูญสลายไป

แต่ฉัน….ก็ยังมีหัวใจ

ไม่ยิ่งใหญ่เหมือนสายน้ำ

ไม่มั่นคงดุจผืนดิน

แต่ก็จะคอยโอบอุ้มทุกสรรพชีวิต….ตลอดไป



ขอโทษ…….

ขอบคุณ…………….

ลาก่อน…………………………..